Al liftende kwam ik twee andere lifters tegen. Later wilden ook Sam en Raph meeliften, aar zij hun weg terug naar huis via Rotterdam Centraal. Wij konden meeliften met Lisa, die jaren geleden haar twee broers uit het oog verloor.

In verschillende auto’s uit de jaren ’70 reden we door de snelwegtragedies heen. Op uitzonderlijk originele wijze werden de bezoekers van het theater betrokken in het verhaal. Het overkomt je, je kan nergens meer heen. Het was een komen en gaan van verschillende personages en auto’s, wat perfect op elkaar afgestemd was.

Het was alsof we daadwerkelijk in die tijd leefden. Nooit zit je in het theater zó in het verhaal als bij Péage, verteld door Lisa, Sam, Raph, Arie, Andreas en diens moeder. Het was een zeer boeiend uur waarbij de spelers continue mijn aandacht hadden, ik heb niet eens een idee waar we allemaal langs zijn gereden.

Mijn complimenten aan de cast en mensen achter de schermen voor de uitmuntende optredens en het decor. Ook de manier waarop het einde tot stand is gekomen, verdient een pluim. Het zorgt voor een herinnering aan de snelwegtragedie, en niet aan de cast. Daarbij zorgde het voor een extra uur ontroering over het verhaal.

Péage is een echte aanrader om te bezoeken. De voorstelling Péage is er nog tot 5 april 2009. Meer informatie is te vinden op http://www.zuur.net/peage/

Jeffrey – Culture Club