Vanuit mijn professionele achtergrond als sociaal werker heb ik een natuurlijke nieuwsgierigheid naar vrijwilligers ontwikkeld. Waarom komen ze nou eigenlijk helpen? Waar halen ze de tijd vandaan? Mijn moeder verklaarde mij altijd voor gek wanneer ik (als vrijwilliger en dus gratis) als barmedewerker bij mijn lokale poppodium ging werken. Vrijwilligerswerk heeft in onze nieuwe participatie samenleving (vanaf 2015) een belangrijke rol te spelen. Op landelijk niveau praat men tegenwoordig ook over vrijwillige inzet, in plaats van vrijwilligerswerk. Deze inzet is actief onderdeel van onze burger participatie. Met als bedoeling meer maatschappelijke inzet en verantwoordelijkheidsgevoel te kweken voor ons mooie kikkerlandje. Vrijwilligerswerk werkt stimulerend voor de ontwikkeling, sociaal contact, talentenontwikkeling en natuurlijk maatschappelijke draagkracht. In plaats van loon wordt men uitbetaald met waardering, erkenning en een breder netwerk.

Hoe vreemd het ook mag klinken ben ik het hier totaal mee eens. Ik kan de hierboven genoemde onderdelen ook beamen wanneer ik het terugkoppel naar de vrijwilligers (en stagiaires) van Proefpark de Punt. Menig vrijwilliger komt naar de Punt om weer even buiten te zijn, te socialiseren en of te re-integreren, zijn netwerk te verbreden, zijn of haar tijd zinvol te besteden, meer kansen op een baan te creëren of om simpelweg te recreëren. Als onbewust neveneffect krijgt iedereen meer respect en inzicht voor elkaar, de straat/ wijk, Proefpark de Punt, de natuur en natuurlijk zichzelf.

Zover zo goed dus. De vrijwilligers van Proefpark de Punt zijn dus bijna tekstboek vrijwilligers. Je zou ze kunnen terug vinden in een beleidsstuk als voorbeeld van een geslaagd project (ik denk dat ons opperhoofd Meneer Biemans dan een gat in de lucht springt van blijdschap). Echter schrijf ik dit stukje niet om Proefpark de Punt te legitimeren of om de Nederlandse beleidsmakers te bedanken voor hun waanzinnige inzichten m.bt. beleid. Ik schrijf dit stukje om onze vrijwilligers een schouderklop te geven en om hen te bedanken dat ze er elke week weer zijn. Om ze te vertellen dat het allemaal stuk voor stuk ontzettend leuke en intrigerende mensen te zijn en dat mijn werk er elke keer weer leuker op wordt. Dat de woensdag werken op de Punt juist door hun mogelijkheid om zichzelf te zijn, een favoriet onderdeel van mijn werkweek is. Ik wil hierbij niet de nadruk leggen op het feit dat het vrijwilligerswerk is maar op de eenheid van toffe mensen die zichzelf graag willen inzetten voor zichzelf, de wijk, de straat en de stad en samen en kuil uitgraven kan geheel onbewust nog eens een hele hechte band ‘’scheppen’’.

Dus bij deze dan: Empowerment to the volunteers!

Vrijwilligers en stagiaires van de Punt.

Bedankt!